قدمگاه نيشابور در بستري كوهستاني و در دامنه جنوب كوه بينالود و رو به دشت نيشابور واقع شده است. اين باغ را زماني به شاپور كسري و زماني به حضرت علي(عليه السلام) و سپس به حضرت رضا (عليه السلام) نسبت داده‎اند.
 در ضلع شرقي بقعه نيز چهار طاقي كوچكي قرار دارد كه از چشمه‎اي جوشان حفاظت مي‎كند. روايت است سال 200 هجري قمري حضرت رضا (عليه السلام) كه از مدينه عازم مرو بودند، در اين مكان توقف كرده و هنگامي كه خواستند با خاك تيمم كنند، آبي جاري پديد آمد و به ميمنت آن را چشمه حضرتي مي‎نامند. اين وقايع مهم، اين مكان را به مكاني مقدس در كنار مسير مشهد تبديل كرد كه در دوره‎هاي مختلف مجموعه‎اي ميان راهي شامل: كاروانسرا، آب‌انبار، حمام و مكان‎هايي جهت اطراق زائران و مسافران در حاشيه خيابان شكل گرفت.
شكل اصلي باغ كنوني در دوران صفوي و به دستور شاه عباس اول احداث شد و در دوره‌‌هاي بعدي در زمان شاه سليمان صفوي و در دوران ناصرالدين شاه قاجار مرمت‎هايي صورت پذيرفت. در قدمگاه آثار تاريخي ديگري غير از باغ و بقعه آن وجود دارد از جمله: دو كاروانسرا، آب انبار، چاپارخانه، و گرمابه كه از دوره شاه عباس اول به بعد ساخته شدند، اما كاروانسراي دوره شاه عباس و چاپارخانه از ميان رفته‌اند و آنچه اكنون باقي است يك كاروانسرا و يك گرمابه است.كوشكي هشت ضلعي نيز، در مركز باغ قرار دارد.
آبياري باغ از طريق دو قنات، كه قنات اولي، قنات اصلي از سمت بالا ده و قنات دوم از سمت پايين ده كه در ميانه باغ به قنات اولي مي‎پيوندد صورت مي‎گيرد كه در حال حاضر قنات دوم جايگزين چشمه اصلي (چشمه حضرتي) مي‎باشد. سردر ورودي باغ با پلكاني در دو طرف در خارج از مجموعه به فضاي محصور باغ مرتبط مي‎شود و با آبنمايي در مركز و كرتهاي درختكاري شده به بقعه منتهي مي‎شود.

منبع: سايت راهنماسفر